السلام ای حضرت سلطان عشق

این حافظه ی عجیب

بعضی کارهای این حافظه هم عجیبه!

مثلا با این که یادم نمیومد دیشب شام چی خوردم،

ولی وقتی وارد کوچه ی کنار باغ شدم،

یهو یادم اومد اون روزی که پدر اولین بار تو اون کوچه میخواست روشن کردن ماشین و آموزش اولیه ی رانندگی رو یادم بده،

اون روز رادیو یه تصنیفی می خوند،

که توش این بیت بود:

شکر شکن شوند همه طوطیان هند

زین قند پارسی که به بنگاله می رود

پیری آن نیست که بر سر بزند موی سپید؛ هر جوانی که به دل عشق ندارد پیر است

چند روز پیش،

در آینه ی سلمانی،

چیزی رو در چهره ی خودم دیدم که مدت ها بود ندیده بودم

فروغ جوانی!

ای ساربان آهسته ران

گفتم ببینمش مگرم درد اشتیاق

ساکن شود، بدیدم و مشتاق تر شدم...

اندر حکایت تفاوت ظرفیت زنبیل و تریلی

پارسال بود یا پیارسال به گمانم

خیلی انتظار این لحظه رو کشیده بودم،
که بعد کلی انتظار، برسم کنار ضریحش و خواسته هام رو ازش بخوام
که فلان کارم رو راه بندازه
فلان جا کارم رو درست کنه
فلان جا موفقم کنه

قامت متوسطی داشت
نحیف نبود اما چاق هم نبود. کمی لاغر تر از متوسط
خوش سیما بود و چهره ای نورانی داشت،
و عبایی قهوه ای
و به گمانم عمّامه ای سفید
و چشم هایی،
بهتر بگم، چشمه هایی،
 آماده ی جوشش

سایه ی او گشتم و او برد به خورشید مرا

تو مگو ما را بدان شه بار نیست

با کریمان کارها دشوار نیست

مژده بده مژده بده یار پسندید مرا

شیر ژیان را بدرانند پوست!

امام علی علیه السّلام :

ما أکثَرَ العِبَرَ وَ أقَلَّ الاِعتِبارَ ؛

چه بسیارند عبرت ها ، و چه اندک است عبرت گرفتن .

برای تماشا کلیک کنید

الیوم یومان؛ یومٌ لک و یومٌ علیک

این چند روز خیلی ناراحت بودم،
می نوشتم تا بلکم حالم بهتر بشه، منتهی تو وبلاگ نمایش نمی دادم، که حال دوستان بدتر نشه

نمی دونم چی شد که از بین کلی بیت غم انگیز که تو سرم می چرخید، یهو امروز این غزل حافظ به یادم اومد! یوسف گمگشته باز آید به کنعان غم مخور...
تقدیم به همه ی دوستانی که به هر دلیلی، ناراحت و مغموم اند

دستم نداد طاقت رفتن به پیش دوست

نمی دونم چرا می گن دست و دلم به کار نمی ره

مساله هیچ وقت دست نیست،

مساله دله!

آدم دل به کار نمی ده، دلش به کار نمی ره، و الا اگه دل به کار باشه، معلول بی پا هم قهرمان دو شده!