زآب بیرنگ صدهزاران رنگ!
پنجشنبه, ۱۰ دی ۱۳۹۴، ۰۱:۱۴ ق.ظ
دو تا مرغ عشق داشتیم،
دونشون میدادیم،
ارزن
گاهی هم کاهو
تخم گذاشتن
تخم هاشون جوجه شدن،
و جوجه های کوچولو بزرگ شدن
پرهای رنگی در آوردن و پرندگان بسیار زیبایی شدن
هنوز نمی تونم این مطلب رو برای خودم هضم کنم،
که ما،
به اون دو تا پرنده،
جز ارزن و آب و گاهی هم کمی کاهو ندادیم
خدایا!
این پرهای رنگ رنگ،
این بال های زیبا
این شمایل دلفریب،
چطور از چند مشت ارزن و یک برگ کاهو و چند لیوان آب، چنین چیزی به وجود آوردی؟
چطور میشه؟
شما به من اون ارزن و آب و کاهو رو بدی،
خیلی هنر کنم آردش کنم با گلش یه مجسمه ی پرنده بسازم
آخه همچین چیزی،
همچین زیبایی ای،
کدوم مهندس میتونه از چنین موادی چنین موجودی بسازه؟
کدوم دانشمندی، میتونه از آب و ارزن، چنین موجود زیبایی خلق کنه؟
کدوم هنرمندی میتونه نقاشی ای بکشه،که به اندازه ی زیبایی پرهای رنگ رنگ یک پرنده، به اندازه ی برگ های پاییزی یک چنار، آدم رو مسحور کنه؟
من چطور انکار کنم، معجزاتی رو که هر روز در قفس کوچکی در حیاط خانه آواز میخونن؟
این ماجرا من رو به فکر انداخت،
که خیلی چیزها، چنان برای ما عادی شدن، که شگفتیشون رو نمی بینیم
معجزه ی موجودات کوچکی، که از ته مانده ی دانه ها و غذاهای خیابان می خورن، و در آسمان به پرواز در میان!
معجزه ی چیزهای بزرگ و قهوه ای رنگ و قطوری، که در خاک سیاه فرو رفتن، و از شاخه هاشون ورق های سبز و لطیف و خوردنی های شیرین بیرون میاد!
معجزه ی دانه های گرد کوچکی، که وقتی زیر خاک میذاریم و براشون آب میریزیم، از آب بی رنگ و خاک سیاه، سر بر میارن و گل های رنگ رنگ میدن!
کدومش رو منکر بشم؟
آخه مگه فقط یکیه؟ فقط دو تاست؟ فقط صد تاست؟ فقط هزارتاست؟
رَبَّنَا مَا خَلَقْتَ هَذا بَاطِلًا سُبْحَانَکَ فَقِنَا عَذَابَ النَّارِ
پروردگارا این را بیهوده نیافریده اى، پاکا که تویى، ما را از عذاب آتش دوزخ در امان بدار
دونشون میدادیم،
ارزن
گاهی هم کاهو
تخم گذاشتن
تخم هاشون جوجه شدن،
و جوجه های کوچولو بزرگ شدن
پرهای رنگی در آوردن و پرندگان بسیار زیبایی شدن
هنوز نمی تونم این مطلب رو برای خودم هضم کنم،
که ما،
به اون دو تا پرنده،
جز ارزن و آب و گاهی هم کمی کاهو ندادیم
خدایا!
این پرهای رنگ رنگ،
این بال های زیبا
این شمایل دلفریب،
چطور از چند مشت ارزن و یک برگ کاهو و چند لیوان آب، چنین چیزی به وجود آوردی؟
چطور میشه؟
شما به من اون ارزن و آب و کاهو رو بدی،
خیلی هنر کنم آردش کنم با گلش یه مجسمه ی پرنده بسازم
آخه همچین چیزی،
همچین زیبایی ای،
کدوم مهندس میتونه از چنین موادی چنین موجودی بسازه؟
کدوم دانشمندی، میتونه از آب و ارزن، چنین موجود زیبایی خلق کنه؟
کدوم هنرمندی میتونه نقاشی ای بکشه،که به اندازه ی زیبایی پرهای رنگ رنگ یک پرنده، به اندازه ی برگ های پاییزی یک چنار، آدم رو مسحور کنه؟
من چطور انکار کنم، معجزاتی رو که هر روز در قفس کوچکی در حیاط خانه آواز میخونن؟
این ماجرا من رو به فکر انداخت،
که خیلی چیزها، چنان برای ما عادی شدن، که شگفتیشون رو نمی بینیم
معجزه ی موجودات کوچکی، که از ته مانده ی دانه ها و غذاهای خیابان می خورن، و در آسمان به پرواز در میان!
معجزه ی چیزهای بزرگ و قهوه ای رنگ و قطوری، که در خاک سیاه فرو رفتن، و از شاخه هاشون ورق های سبز و لطیف و خوردنی های شیرین بیرون میاد!
معجزه ی دانه های گرد کوچکی، که وقتی زیر خاک میذاریم و براشون آب میریزیم، از آب بی رنگ و خاک سیاه، سر بر میارن و گل های رنگ رنگ میدن!
کدومش رو منکر بشم؟
آخه مگه فقط یکیه؟ فقط دو تاست؟ فقط صد تاست؟ فقط هزارتاست؟
رَبَّنَا مَا خَلَقْتَ هَذا بَاطِلًا سُبْحَانَکَ فَقِنَا عَذَابَ النَّارِ
پروردگارا این را بیهوده نیافریده اى، پاکا که تویى، ما را از عذاب آتش دوزخ در امان بدار
