ای بی خبر ز لذت شرب مدام ما...

يكشنبه, ۱۲ مرداد ۱۳۹۳، ۰۱:۳۴ ق.ظ

با دوست شاعری سخن می گفتیم

چیزی در این مضمون می گفت این لذتی که در خوندن و فهمیدن یک شعر برای من هست، قابل قیاس با ثروتمند بودن و بهره مندی از همه ی نعمت های دنیا نیست، قابل قیاس با هیچ چیز دیگه تو دنیا نیست

راست می گفت به نظرم

مثلا نگاه کنین به این بیت حافظ که دقایقی پیش خوندم:

دیده ی ما چو به امید تو دریاست چرا

به تفرج گذری بر لب دریا نکنی

ببین چه کرده!

میگه چشم ما، از اشک و گریه به امید تو، شده دریا!

تو چرا تو این تعطیلات آخر هفته یه سر نمیری لب دریا آخه؟

یا مثلا نگاه کنین به این بیت سعدی با مضمونی مشابه:

دل همچو سنگت ای دوست، به آب چشم سعدی

عجب است اگر نگردد که بگردد آسیابی!

اوفففففففف!

چه کرده سعدی!

دل سنگ ... سنگ آسیاب...

آب چشم سعدی...رودخونه ای که آسیابو می چرخونه...

گشتن و تغییر کردن دل...گشتن و جرخیدن سنگ آسیاب...

+اگر بیت زیبایی در ذهنتون هست که زیباییش یا معناش شما رو تحت تاثیر قرار داده، لطفا در کامنت ها بگین تا همه استفاده کنیم

++ به قول یه نفر، اینا دلخوشیای ماست!

۰ ۹۳/۰۵/۱۲

حبیـ ـب

۱۲ مرداد ۹۳ ، ۱۴:۳۰

مریم گلی

+ هر سنگ که بر سینه زدم نقش تو بگرفت / آنهم صنمی بهر پرستیدن ما شد ( طالب آملی)

+ یکی برزیگری دیدم در این دشت / به خون دیدگان آلاله می کشت
همی کشت و همی گفت ای دریغا/ بباید کشتن و هشتن درین دشت ( باباطاهر)

و...

الان وقت ندارم بازم بنویسم. شاید بعدا نوشتم.

۱۲ مرداد ۹۳ ، ۱۴:۲۱

این پست رو دوست دارم ( آیکون خودشیفتگی خطرناک!)، در حال خوبی بودم که نوشتمش:
http://maryami290.blog.ir/1393/03/02/292%D8%8C-%DA%AF%D9%84

والا شعر زیاده حبیب خدا. مخصوصا در غزلیات سعدی که خیلی هم مورد علاقه ی ماست. :)
این شعر رو گاهی یادم میاد ( شاعرش نمیدونم کیه):
در همه سال بود لیله ی یلدا یک شب / عجب این است که یک ماه دو یلدا دارد
{ اشاره داره به ماه چهره محبوب و دو یلدا هم کمان ابروی یار. در اینجا یلدا: سیاهی بلند).

+ سختم عجب آید که چگونه بَرَدش خواب / آنرا که به کاخ اندر یک شیشه شراب است
وین نیز عجب تر که خورد باده ی بی چنگ / بی نغمه ی چنگش به می ناب شتاب است
اسبی که صفیرش نزنی می نخورد آب / نه مرد کم از اسب و نه می کمتر از آب است
(ابوالنجم احمد منوچهری دامغانی)
؟ برداشت خود ازین سه بیت را برای ما بنویسید! :)

۱۲ مرداد ۹۳ ، ۱۲:۴۷

نجمه

من این شعر رو خیلی دوست دارمچو غلام آفتابم هم از آفتاب گویمنه شبم نه شب‌پرستم که حدیث خواب گویمچو رسول آفتابم به طریق ترجمانیپنهان از او بپرسم به شما جواب گویمبه قدم چو آفتابم به خرابه‌ها بتابمبگریزم از عمارت سخن خراب گویمبه سر درخت مانم که ز اصل دور گشتمبه میانه قشورم همه از لباب گویممن اگر چه سیب شیبم ز درخت بس بلندممن اگر خراب و مستم سخن صواب گویمچو دلم ز خاک کویش بکشیده است بویشخجلم ز خاک کویش که حدیث آب گویمبگشا نقاب از رخ که رخ تو است فرختو روا مبین که با تو ز پس نقاب گویمچو دلت چو سنگ باشد پر از آتشم چو آهنتو چو لطف شیشه گیری قدح و شراب گویمز جبین زعفرانی کر و فر لاله گویمبه دو چشم ناودانی صفت سحاب گویمچو ز آفتاب زادم به خدا که کیقبادمنه به شب طلوع سازم نه ز ماهتاب گویماگرم حسود پرسد دل من ز شکر ترسدبه شکایت اندرآیم غم اضطراب گویمبر رافضی چگونه ز بنی‌ قحافه لافمبر خارجی چگونه غم بوتراب گویمچو رباب از او بنالد چو کمانچه رو درافتمچو خطیب خطبه خواند من از آن خطاب گویمبه زبان خموش کردم که دل کباب دارمدل تو بسوزد ار من ز دل کباب گویم

۱۲ مرداد ۹۳ ، ۱۲:۱۹

خانوم وکیل

سلام

عجب حسن سلیقه ای برای انتخاب ابیات و تصویر به کار بردید

احسنت.

اینروزها ورد زبان

"تو که در علم خود زبون باشی

عارف کردگار چون باشی؟"

گر نه موش دزد در انبان ماست

گندم اعمال چل ساله کجاست؟

اول ای جان دفع شر موش کن

بعد از آن در جمع گندم جوش کن

اندر این ره می خروش و می خراش

تا دم رفتن دمی غافل مباش

و اولی و آخریش

ای هر دوجهان محو خودآرایی تو

کس را نبود ملک به زیبایی تو

یکتایی تو باعث جمعیت ما

جمعیت ما شاهد یکتایی تو

ممنون از طبع لطیف مدام شما.

از دیار حبیب...

از دیار حبیب...

من از دیار حبیبم ؟ من از دیار غریب؟

کتاب

ای بی خبر ز لذت شرب مدام ما...

نظرات (۷)

ارسال نظر