این قافله ی عمر عجب می گذرد

تو یه روز،

ظهر چهلّم دعوت بودم

عصر مراسم عقد

شب ولیمه ی مکّه !

.

.

.

.

زندگی همینه به نظرم،

تو سپیده دم متولّد میشی

صبح میری سراغ درس و کار

ظهر عقد می کنی

بعد از ظهرت به به ثمر رسوندن بچّه هات میگذره

این وسط هر کاری که انجام بدی، بیشتر از یه روز طول نمی کشه؛

و آفتاب که غروب کرد به خواب میری و از دنیا میری...

 

تا سپیده دم فرداش، که بیدارت کنن؛

برای روزی که هیچ وقت به اتمام نمیرسه ...

 

پ.ن: از این 3 تا دعوتی، فقط یکیشو رسیدم برم که عقد پسرخاله بود

تو خود حدیث مفصّل بخوان از این مجمل