عابدی، در کوه لبنان بد مقیم
در بن غاری، چو اصحاب الرقیم
روی دل، از غیر حق برتافته
گنج عزت را ز عزلت یافته
روزها، می‌بود مشغول صیام
قرص نانی، می‌رسیدش وقت شام...
عجب حکایتی بود!
عجب حکایتی بود...
جالبه
شیخ بهایی این کتاب نان و حلوا رو هموزن مثنوی معنوی گفته، و توش هم حکایاتی داره با مضامین عرفانی، به سبک مثنوی معنوی!
این وطن، مصر و عراق و شام نیست
این وطن، شهریست کان را نام نیست
شیخ می گه این وطن، تو این دنیا نیست، که رسول الله (ص) حب دنیا رو توصیه نمی کنه
تو در این اوطان، غریبی ای پسر!
خو به غربت کرده‌ای، خاکت به سر!
عجب تعبیر جالبی داره شیخ بهایی در کتاب نان و حلوا، (کتابش رو اتفاقی تو سایت گنجور دیدم):
گناه کردنمون نقده، ولی توبه کردنمون نسیه!
کرایه ی اسب عادّی 4 تومن بود، ولی اسب گرونی کرایه کرد که راه بلد بود و مسیر رو می دونست، به قیمت 12 تومن
گروهی میشن و راه میفتن،
با اسب،
به سمت کربلا
تو میونه ی راه، یکیشون مریض میشه و از اسب میفته
دمر میذارنش پشت اسب و به حرکت ادامه میدن،
تا این که میبینن طرف،
گردنش ولو شده؛
مُرده
میمونن که چیکار کنیم این جنازه رو تو این بیابون و غربت؟
نه میتونیم ببریمش،
نه وسیله داریم که خاکش کنیم
عربی بومی رو می بینن
اشاره می کنن که میتونی جنازه رو ببری خاکش کنی؟
عرب میاد، جنازه رو میندازه رو کولش و میره
و سواران به راهشون ادامه میدن ...
از خاطرات شفاهی منقول از پدر پدربزرگ پدربزرگم بود- کربلایی ذوالفقار !-
خاطره ی سفری،
7 نسل پیش از من!
چه زیبا گفت جوادی آملی(کلیک)
پ.ن:و چه زیبا گفت مولانا،
که:
تو لیلة القبری برو تا لیلة القدری شوی / چون قدر مر ارواح را کاشانه شو کاشانه شو
ما را به دعا کاش فراموش نسازند
رندان سحرخیز که صاحب نفسانند
