بسیار سفر باید تا پخته شود خامی

بسیار سفر باید، تا پخته شود خامی

صوفی نشود صافی تا در نکشد جامی

 

همه ی تصنیفات جناب رضا امیرخانی را خوانده ام، و در این میان سفرنامه هایش را بیش از رمان هایش دوست دارم

در علم استعداد یابی، یک استعدادی هست به نام استعداد استقرا. یعنی طرف وقتی چیزی دید، می تواند یک قاعده ای از آن استخراج کند، و از آن قاعده در موضوعات دیگر و جای دیگر هم استفاده کند. استعداد شناس نیستم، ولی به نظرم امیرخانی از استعداد استقرای خوبی برخوردار است، و همین باعث می شود سفر که می رود، به جایی دیگر، کشوری دیگر، مکانی دور، حرف ها و درس های شنیدنی برای "ما" و "همین جا" داشته باشد.

 

بازآمدم چون عید نو تا قفل زندان بشکنم

بسم الله الرّحمن الرّحیم

 

و باز، آغاز می کنم، فصلی نو را

فصل نو مبارک

 

کی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد، یک نکته از این معنی گفتیم و همین باشد

رخ مهر از سحرخیزان نگردانند اگر دانند

یه مدتی صبح خیلی زود بیدار میشدم (نزدیک اذان صبح)،
اما اخیرا چند ماهی میشد که صبح دیر بیدار میشدم (دقایقی قبل از طروع آفتاب - حدودای 7)

واقعااااا اون سحرخیزی یه چیز دیگه ست!
اصلا روزی که آدم صبحش دیرتر از 5-6 از خواب پا شه، روز نیست!!!
امروز با وجود این که خلاف عادت معمول، به جای 6-7 ساعت 4-5 ساعت خوابیدم، سر حال تر از هر روزمممممممم!

سحرخیزی اصلا روز آدمو روز می کنه !!!!!

هر گنج سعادت که خدا داد به حافظ

از یمن دعای شب و ورد سحری بود

نازنینا تو به پای من جوانی داده ای

تو یه برنامه ی تلویزیونی تصاویری نشون میداد از یک بازی قدیمی خاطره انگیز به نام  Doom که در ایران به اسم "قلعه" معروف بود

من بازی رو در عنفوان کودکی بازی کرده بودم پشت کامپیوتری که یادم نمیاد کجا بود

پدر تا تصویر بازی رو دیدن، گفتن اِ ! این بازیه!

چقدر وقتمون رو گرفت!

من انگشت به دهان! که مگه شماها هم بازی کامپیوتری کردین؟

دوستان از دوستان یادآورید؛زین جدا از بوستان یادآورید

دوست نعمت بزرگیه،

و دوری از دوستان...

به قول خواجه حافظ شیرازی：
از جان طمع بریدن، آسان بود ولیکن
از دوستان جانی، مشکل توان بریدن

دوست خوب، همراز و همصحبت و همراه آدمه
و دوری از دوستان، بلاییست سخت و صعب

اوقات خوش آن بود که با دوست به سر شد
باقی همه بی حاصلی و بی خبری بود...

اونم تو این زمانه، که آدمیزاد تنهاتر از همیشه ست، رفیق قدیمی صمیمی که بشه حرف های مگو رو با اون گفت، چراغ گرم و روشنیه در خانه ی تاریک تنهایی
 


من از دیار حبیبم نه از بلاد غریب
مهیمنا به رفیقان خود رسان بازم...

عاقبت منزل ما وادی خاموشان است

قبرستان من رو به یاد اشعار خیام میندازه

موقع برگشت، یکی یکی ابیات به یادم میان

تنم به ناز طبیبان نیازمند مباد!

از سخنان امیر مؤمنان (ع) است که：

شیئانِ لایَعرِفُ فَضلَهُما اِلّا مَن فَقَدَهُما : الشَباب وَ العافِیَه؛ 

دو نعمت است که ارزش آنها را نمی دانند مگر کسی که آنها را از دست داده باشد : جوانی و تندرستی.

  تصنیف غررالحکم و دررالکلم ص 324 ، ح 7532

 ارزش اولی رو که بعیده تا پیری بفهمم،

اما یک سرماخوردگی اساسی میتونه ارزش دومی رو یادآوری کنه!

زآب بیرنگ صدهزاران رنگ!

دو تا مرغ عشق داشتیم،

دونشون میدادیم،
ارزن

گاهی هم کاهو

ای خدای پاک و بی انباز و یار

این ابیات زیبا از مثنوی در مناجات با خداوند رو، بشنوید به آواز دلنشین مرحوم علامه جعفری (کلیک)